Zoals sommigen zeggen, komt de weerstand tegen het coronabeleid van de regering door ons hyperindividualisme. De hedonistische, neoliberale, culturele individualisering in het Westen zou te ver zijn doorgeslagen. Maar die vrijheid gaat gepaard met verval van sociaal houvast. Dat kan onzekerheid en angst voortbrengen.
Er is een ontbinding van hechte sociale eenheden als families, dorpen, wijken, vaste werksituaties, vakbonden, politieke partijen, landen, godsdiensten en traditionele media.
De compensaties voor dit verval gaan in twee richtingen. Scholen groeien als sociale eenheden door meer ouderparticipatie. De sportclubs nemen een belangrijker plaats in.
Ideologische initiatieven van onderop en kringen van alternatieve gezondheidszorg bloeien op. Internetgebruik verspreidde zich razend snel. Hoe populair zijn niet de massabijeenkomsten zoals bij popconcerten? En we zien de terugkeer naar romantische bouwstijlen, verblijf in de vrije natuur, biologische voedselvoorziening, kleinschalig samenwonen en de nostalgische hang naar historie.
De vermindering van sociaal houvast geeft diepe verontrusting.
Maar voor velen in de wereld voldoen deze compensaties niet. De vermindering van sociaal houvast geeft diepe verontrusting. Veel jongeren lijden onder een gebrek aan zingeving. Ze worden apathisch en raken verslaafd aan games of drugs. Het aantal arbeidsongeschikten blijft toenemen. Extreemrechtse bewegingen zoeken het in geweld om een gevoel van betekenisvol leven op te wekken.
In dit krachtenveld hebben we nu te maken met een virus dat geen boodschap heeft aan grenzen, vrijheden en compensaties. Wie heeft de innerlijke stabiliteit en het evenwichtige oordeelsvermogen om op eigen kompas te kunnen navigeren? Wie vervalt in apathie, verslaving, opstandigheid of geweld?
Gaan we de functies van scholen, sportclubs, kleinschalige initiatieven en alternatieve gezondheidszorg loslaten of versterken? Of herstellen we oude eenheden als families en landen? Wat zijn de gevolgen van zulke reacties?
Ons schip vaart in turbelente wateren en nu steekt er een nieuwe storm op. Is het ons te veel, of zijn we genoeg gewend aan het hanteren van verandering?
Comments