Met ons groeiend voorstellingsvermogen, hebben wij als mensheid een scala aan innerlijke ontvluchtingen gevormd voor gevallen waarin emoties te hevig zijn om te voelen. We kunnen feiten ontkennen, anderen bevechten, star vasthouden aan eigen gelijk, kritiekloos instructies opvolgen of veiligheid zoeken in comfortabele details.
Aan zulke afdwalingen helpen geen presentatie van statistieken of uitwisseling van persoonlijke ervaringen. Om onderdrukte emoties te onderzoeken zijn nieuwsgierigheid, moed en introspectie nodig en, misschien wel bovenal, een gevoel van veiligheid. Je moet er emotioneel aan toe zijn en je moet de omgeving als veilig genoeg ervaren.
De huidige pandemie daagt ons uit om aan beter zelfonderzoek te beginnen. Ja, de omstandigheden zijn nu juist zwaarder dan voorheen. Maar de noodzaak van zelfontwikkeling is ook groter. De pandemie als paardenmiddel.
Dat opent de weg om de pandemie te relativeren, bijvoorbeeld door het vergelijken met andere wereldproblemen – armoede en honger, vrouwenonderdrukking, racisme, huiselijk geweld, milieuaantasting of oorlogsgruwel. Wat zijn de overeenkomsten en verschillen?
Hoe verhouden zich de grootschalige statistieken tot de persoonlijke ervaringen? Hoe leer ik het onderscheid te maken tussen duizenden en miljoenen? Hoe zoek ik naar veroorzaking vanuit alle richtingen. Of hoe voorkom ik mezelf te verliezen in taalgebruik dat de emoties onnodig doet oplaaien?
Ik ben beroepshalve gewend mee te denken over grote problemen en persoonlijke belevingen daarvan, en heb veel aan mijn innerlijke ontwikkeling gedaan. Maar onderdruk ikzelf echt niets? Dat houd mij bezig. Graag even geduld. Foto: Mijn visie op oorzaken en bestrijding van armoede in India, 1980s
Comentários